De Begrafenis Van Mijn Vader

Het is vrijdag zeven februari 1969, de dag waarop mijn vader begraven wordt.

De dag daarvoor zijn we naar de Valeriusstraat gegaan, daar lag mijn vader opgebaard.
Het was een ontluisterende gewaarwording. M’n vaders hoofd zag er ingevallen uit en had bovenop een litteken in de vorm van een luikje.

Het lieve gezicht dat ons zo bekend was, was veranderd, maar waarom gaat het beeld van dat kleine hoofdje dat we nu zagen, dan zo moeilijk uit je gedachten?

De rouwstoet vertrok op vrijdagochtend vanuit de Kinkerstraat. Wij, de kinderen waren allemaal bij mijn moeder verzameld.
Er stonden veel buren op straat toen wij in de rouwauto’s stapten.

Er waren zo veel bloemen dat er aan de zijkant van de auto’s ook nog kransen en bloemstukken hangen.

Op de begraafplaats en in de aula waren ontzettend veel mensen. Er werd lief en intens gesproken door met name ome Bep, verschillende leden van de duivenvereniging vroegen ook het woord.

Bij het verlaten van de aula wordt mijn vaders lievelingslied het  ‘Ave verum corpus’ van Mozart  gespeeld.
De weg naar het graf was lang, heel lang en de stoet is enorm. Ergens ver weg klonk een orgel.

Mijn moeder en haar kinderen namen voor het graf plaats, achter ons gezin namen de andere aanwezigen plaats.
Ik heb het niet gezien maar denk, dat mijn zusjes en Broertjes net als ik wel iets in de trant van; ‘Dag lieve, lieve papa’ hebben gemompeld. Op het moment dat de kist in het graf zakt begint het zachtjes te sneeuwen.