Het Mysterie van de Klopgeest

Het is een mistige winteravond in 1919. Zoals elke zaterdagavond zitten opa en oma met een kopje thee aan tafel. Pietje en Dientje zaten in de gloed van de potkachel domino te spelen. De allerkleinsten lagen al in bed.

Het geklop begint

Opa staat op en loopt naar het raam. Hij staart naar de donkere silhouetten van de huizen aan de overkant. Net als hij zijn pijp wil aansteken klink er een  hard kloppend geluid door het huis. 

“Piet, kijk jij eens even wie dat is!” zegt opa.
“Misschien is het Sinterklaas wel,” grapt Dientje.

Piet doet de deur open en staart de leegte van het trapgat in.
Vreemd, er is niemand te zien”.
“Hoe kan dat nou?” zegt opa, “dat geklop kwam toch duidelijk van het houten schot naast de voordeur.”

“Zeker één of andere grappenmaker,” zegt oma.

Als opa z’n pijp heeft opgerookt klinkt er weer het harde gebonk door het huis. Opa staat op, loopt naar de deur en rukt die open. Ook hij staart in de leegte.
“Wie daar?” roept hij met een zware stem. Buiten de koude wind die door het trapgat waait hoort hij helemaal niets.

In de uren die volgen wordt er nogmaals drie keer geklopt en elke keer is er niemand te bekennen. Dientje kijkt bang, . Oma, zegt: “Niks aan de hand meid,” maar is zelf ook verontrust. Opa zegt: ”ik ga eens even aan Kleintje Pils vragen of hij weet wat er aan de hand is.”

“Nee papa, blijf hier”, zegt Dientje angstig.
Opa zegt niets.  Hij loopt de trap af en klopt bij Kleintje Pils op de deur.

“Wah blief?”, vraagt Kleintje Pils terwijl hij de deur opendoet. 
“Goedenavond buurman, dat geklop – de hele avond – komt dat bij u vandaan?”

“Allez, ik dacht dat het geklop bij u vandaan kwam.”
“Zijn het je kinderen misschien?” 
“Nee, dat kan niet, die liggen te slapen”.
“Vreemd!” zegt opa.

Hij heeft het nog niet gezegd of er klinkt opnieuw een zwaar gebonk over de trap. Opa en de buurman kijken de trap omhoog maar opnieuw is er niemand te zien. Enigszins vertwijfeld gaat Opa naar boven en zegt: “luister er maar niet meer naar. Iemand probeert een grap uit te halen.”

Poppensnor

De volgende dag begint het geklop in de namiddag en het houdt aan tot in de late avonduren. Hetzelfde geldt voor de dag erop en voor alle daarop volgende dagen. Na een week besluiten ze de zaak aan de politie voor te leggen. Een detective genaamd, ‘Poppensnor’ wordt op de zaak gezet. De verdenking gaat uit naar Katrien, de vrouw van Kleintje Pils. 

“Ja, zij zal het wel zijn, dat mens gedraagt zich toch altijd zo eigenaardig”, gaat er door de buurt.

Oma, die een goede band met Katrien had, ging hier keer op keer strijdbaar tegenin:
“Kom op zeg, doe ’s normaal, dat is een schat van een mens, die doet dat soort achterlijke dingen niet. En trouwens Kleintje Pils zei dat er ook geklopt werd terwijl zij aan het kuizen was. Dus dat is allemaal gezwets.”

Toch blijft de verdenking naar Katrien uitgaan. Het gaat zelfs zover dat Poppensnor haar, in het kader van het onderzoek, midden in de kamer op een keukenstoel liet zitten. Ze moest hierbij haar handen op haar knieën houden. Op deze manier werd er gewacht of het kloppen weer zou beginnen. Na enige tijd begint het gebonk weer. Poppensnor liep een paar keer onderzoekend om de stoel van Katrien. 

“Om u de waarheid te zeggen,” loog hij, “Dat dacht ik al,” en ging op formele toon verder: “Het bevoegd gezag, in name van ondergetekende, pleit u hierbij vrij van verdere verdenking.”

“Duizendmaal dank, edelachtbare,” zei Katrien. 

Poppensnor keek haar van grote hoogte aan en zei terwijl hij zijn snor opdraaide.
“U kunt verder gaan!”
Katrien keek wat onzeker in het rond, ze was immers al thuis. 

Wapentuig

Omdat het mysterieus geklop niet ophield zou er een speciale politiebrigade worden ingeschakeld. Enige dagen later marcheerden er drie, met lange sabels bewapende, eenheden de straat in met in hun kielzog de kinderen uit de buurt.

Ze gingen naar de plek waar het geklop vandaan leek te komen. Hier trokken ze hun sabels uit de schede en staken tientallen malen tussen de tengels door. Een prachtige actie om te zien, maar weinig effectief, daar het geklop gewoon door bleef gaan.

De zaak had inmiddels regionale bekendheid gekregen door een artikel in de krant. Op de zondag had de regionale pers zich verzameld in de Egelantierstraat. Opa had ze te woord gestaan en op de vraag of hij bang was had hij geantwoord “Bang?… nee. Ik vind het een vreemde zaak maar bang ben ik niet. Als er nou leeuwen of tijgers op de trap liepen dan zou ik wel bang zijn, maar nu niet.”

Opa’s 15 minuten van roem

De volgende dag stond er in de krant: :
“De Heer VAN KLAVEREN VAN DE EGELANTIERSTRAAT 34 IS VOOR NIEMENDAL BANG.

Op de vraag van onze verslaggever of hij bang was antwoordde hij onversaagd.
“Al liepen er leeuwen en tijgers op mijn trap… mij maken ze niet bang!”

Hij was door het artikel behoorlijk aangedaan. De mensen zouden nog gaan denken dat hij een opschepper was. Maar wat hij belangrijker vond, en wat bij hem echt tegen het zere been stootte, “de waarheid werd hier – ten bate van de sensatie – verdraait.” Hij dacht erover om naar de krant te gaan om de boel recht te zetten.
Maar ja, hij was eigenlijk bijna altijd aan het werk, dus dat kwam er niet van. Later zei hij wel: “Sinds dat artikel, neem ik – alles wat in de krant staat – niet meer voor waar aan. Ik geloof nog maar de helft van wat er allemaal in staat.” 

Stilte

Na een periode van enkele weken zei oma op een avond ineens, “Weet je wat mij opvalt.
Ik heb dat geklop al een paar dagen niet gehoord!” Opa zei: “Daar zeg je wat, dat was me nog niet eens opgevallen, een mens went toch overal aan, er zal wel ergens een grote rat tussen de muren klem hebben gezeten, die met zijn staart tegen het hout sloeg.
Maar zeker weten zullen we het nooit, het zal wel altijd een mysterie blijven.”