Paaseieren of Eierstruif

Wie bij tante Dien een avond met kaarten verloor, moest een stuiver in de spaarpot gooien.
Van het gespaarde geld werden
met de paasdagen, de eieren gekocht.

“Nou jan, hoeveel eieren denk je dat we dit jaar gespaard hebben?” vraagt Dien aan haar man, als ze met haar boodschappen thuis komt.
“Geen idee meid, zeg het is.”
“Nou Jan, het was zo leuk ik kiep mijn spaarbussie leeg, bij Tante Zus op de toonbank.”
“We maken stapeltjes van de stuivers, ik had precies genoeg voor 29 eieren.”

“Zegt tante zus, nou Dientje ik geef je één ei extra dan hebben jullie dertig eieren, wat lief hè.”
“Nou zeker, maar we kopen ook wel veel bij haar, maar ja ze hoeft dat natuurlijk niet te doen, “antwoord Jan.

Dien heeft de zak met eieren op tafel gelegd, pakt een diepe schaal uit de kast.
Ze legt de eieren er heel voorzichtig in, “Wat een weelde hè Jan, zoveel eieren.
“Nou zeg dat wel, we hebben nu alle twee de paasdagen eieren, heerlijk hoor.”
Dien zet de eieren boven op de keukenkast, ” Zo die staan veilig,” zegt ze, en ruimt haar tas verder uit.

“Jan, ik moet nog effe naar de Lindengracht, ik ga nu meteen maar effe dan ben ik weer thuis als Jantje zijn medicijnen in moet nemen.”
“Goed meid, ik moet ook mijn handel nog naar Willem op het Limburg Stierumplein brengen.”
Tante Dien gaat naar de Lindengracht en ome Jan brengt zijn handel weg.

Dan komt de jongste zoon de elfjarige Pietje thuis.
Als hij een boterham in de woonkeuken zit te eten, valt zijn oog op de schaal die boven op de kast staat.
Nieuwsgierig als hij is zet hij een stoel voor de kast, maar zelfs dan kan hij niet goed bij de schaal.
Hij maakt een sprongetje en trekt aan de schaal, met als gevolg dat hij de schaal van de kast trekt.

De stoel valt met een klap achterover en de schaal komt bovenop Pietje zijn hoofd.

Pietje ligt met een enorme bult op zijn hoofd op de grond tussen de eierstruif van dertig eieren.
Gelukkig komt vrijwel gelijk zijn oudste broer Jantje thuis, van de bibliotheek.
“Wat is hier aan de hand, vier jij in je eentje Pasen, “zegt Jan lachend, wat een bende.
“Daar zal moeder niet blij mee zijn Piet.”

“Wacht effe,” hij loopt naar de kast en pakt een washandje maakt het nat en drukt het tegen de bult op Pietje zijn hoofd.
“Ga effe op de stoel zitten,” zegt hij terwijl hij zijn broer overeind trekt, doet het pijn?”

“Mmm,”mompelt Piet hij is de schrik nog niet geheel te boven .
Jan pakt daarna de scherven van de schaal voorzichtig op en gooit ze in de vuilnisbak die op het plat staat.

“Heb jij een idee hoe je zo iets opruimd?” vraagt hij aan Piet, terwijl hij met een klein vaatdoekje de eierstruif min of meer over het zeil staat te vegen, wat hij oppakt glibbert weer net zo hard terug.

Als tante Dien thuis komt is het pas een echte smeerboel geworden.
Ze hadden met druipende doekjes door de hele keuken gelopen en niet alleen de vloer maar de keukenkastjes en het aanrecht was één eierstruif, er werd niet gelopen maar gegleden door de keuken.

Tante Dien was heel resoluut, ze zei tegen de jongens ga zitten en blijf zitten en sokken uit.

“Laat me eerst is effe naar je kanis kijken, nou een bult, zonder bult wordt geen mens groot zal ik maar zeggen.” 
“En vertel nou maar wat er gebeurt is.”

Pietje verteld, stap voor stap hoe het ongeluk is gebeurt, en eindigt met de woorden.
“Ik wou alleen effe kijken wat er in die schaal zat.”
En Jan vervolgt met het verhaal over zijn schoonmaak talent.
Als de jongens met hun verhaal klaar zijn, is de keuken ook al grotendeels weer schoon en aan kant.

Tante Dien zegt, ” Nou Piet je ziet wat nieuwsgierigheid brengt hè, in ieder geval een pasen zonder eieren.”

 “Weet je wat je doet, spring in je schoenen en ren maar effe naar tante Zus die is nog net open.

“Haal drie eieren, vraag maar of ze het effe opschrijft dan bakken we morgen lekker wentelteefjes, dat is ook gezellig, en oud brood zat.
“Want wat zegge ze altijd, een ei hoort erbij, dus zeker met de Pasen.”

*Een ei kosten in de jaren vijftig net zo veel als vandaag de dag.