Mijn Welgemeend Excuus

 

Zo lief als mijn vader was hij had ook principes, waar hij later zelf van zei: “Hoe is het mogelijk dat mij dat gebeurd?

Hij hield van recht door zee en geen flauwekul en dat pakte zo af en toe toch een beetje moeilijk voor hem uit.
De Kinkerstraat 168 waar wij woonden had toentertijd een groot vierkant portiek met aan de voorkant in het midden een pilaar.
De bushalte van bus 17 was direct bij ons voor de deur en bij regenachtig weer werd het portiek dan ook vaak als schuilplaats benut.

Mijn vader ging op een woensdagavond om een uur of zeven de deur uit.
Hij moest naar een vergadering van de duivenvereniging, waar hij voorzitter van was.
Hij komt de voordeur uit en in het portiek staan een paar personen waaronder een goede kennis van hem.
Dries draait zijn hoofd in de richting van mijn vader en kijkt hem aan.
Mijn vader knikt vriendelijk en wil net zeggen: “Hé Dries”… als Dries zijn hoofd afdraait. Hij doet of hij mijn vader niet ziet staan en kijkt stoïcijns de straat in.

Daar hield mijn vader absoluut niet van, maar hij denkt ‘wie niet wil wie niet zal” en gaat verder.

De volgende week speelt haast hetzelfde tafereel zich af.
mijn vader komt de deur uit en Dries staat weer in het portiek.
Waarschijnlijk komt Dries rond die tijd van zijn werk.
Mijn vader loopt langs hem heen en Dries zegt: “Hé Piet kerel hoe is ie?”

“Hoe is ie?” zegt mijn vader. “Zeg doe jij mij een lol. Vorige week wilde je me niet zien en vandaag heb je opeens belangstelling. Nou dan ben je bij mij aan het verkeerde adres Dries, met dat soort  grappen hoef je bij mij niet aan te komen.”

Dries kijkt eerst verbaasd maar zegt dan: “O jee Piet je passeerde me toen waarschijnlijk links.”
“Maakt het jou wat uit aan welke kant iemand je voorbij loopt, of je hem al dan niet groet?” vraagt mijn vader nog steeds ontstemd.

“Nee Piet jongen, mijn linkeroog is blind, alles wat aan die kant gebeurt zie ik niet.”

Ja toen werd mijn vader naar eigen zeggen even stil.
“O, Dries dat wist ik niet, neem me niet kwalijk, dan moet ik je mijn welgemeend excuus aanbieden.”

Dan vond hij het verschrikkelijk van zichzelf, dat hij iemand zo snel veroordeelde.
Hij zei: “Ja, dat zijn de leerprocessen van het leven, niet te snel oordelen of veroordelen.”