Voor mij en mijn Slobber

“Hé Tootje!, Ton! kom hier bij ons aan tafel zitten,” roept tante Mientje mijn vaders jongste zuster, als ze Ton en Wil de feestelijk versierde zaal ziet binnenkomen.

Tante Mien en Ome Jan Both zitten samen met mijn ouders aan een tafel.
“Leuk dat jullie er ook zijn,” zegt Ome Jan Both.

Als er koffie is gedronken wordt er opgetreden door Johnny Kraaykamp en Rijk de Goyer dus er wordt veel gelachen.

Als de band begint te spelen, gaan zowel Ton en Wil als tante Mien en ome Jan meteen de dansvloer op. Mijn ouders waren niet zulke dansers die zaten vergenoegd te kijken.

Tante Mien vond het na een paar dansjes wel weer mooi geweest en nestelde zich vervolgens aan het tafeltje, om gezellig met mijn moeder te kwebbelen en naar de overige dansende stelletjes te kijken.

Ome Jan daarentegen greep onmiddellijk Ton bij haar arm en zei:
 “Kom meid wij draaien nog een rondje. Je kan d’r toch wel even missen hè?” zegt hij lachend tegen Wil.
“Als ik zelf vanavond ook nog aan de beurt kom,” zegt Wil wetende dat ome Jan graag met Ton danst.
“Dat zien we nog wel,” grapt ome Jan om vervolgens te zeggen, “Met Ton dans ik de tango op zijns best.”

Wil kwam die avond ook nog aan zijn dansjes toe, maar ome Jan liep toen de avond vorderden om de haverklap naar de band en riep, niet geheel nuchter met zeer luide stem:
“Muziek, muziek mag ik nog een tango, voor mij en mijn slobber,” greep Ton en dan werd er weer in volle overgave gedanst.
Ton vond het ook leuk want ome Jan Both was een leuke man en kon heerlijk dansen.

In de loop van de avond ging Ton samen met mijn moeder naar het toilet.
Er stonden nog een paar dames voor de spiegels. Uit één van de toiletten komt een goeie bekende van mijn ouders. Het was Klara de vrouw van meneer Scholte die mijn ouders kende van de duivenvereniging.

“Gezellig hè,” zegt Klara. “Ja geweldig maar wel ongelooflijk warm hier hè, zegt Ton.
Waarop Klara zegt, “Zeker maar dat is op alle feesten toch zo,
ik heb altijd mijn netbroek in mijn handtas, moet je ook doen meid! ik heb hem net effe aangetrokken, dat scheelt een stuk hoor lekker luchtig.”

Waarop Ton,  die altijd snel een antwoord klaar heeft, nu zegt “O.” Ze weet verder niet wat ze moet zeggen, maar ook niet hoe ze moet kijken.

Mijn moeder trekt zo’n gelegenheidsgezicht, dat als Ton haar aan kijkt, ze snel het toilet in duikt, anders had ze het beslist niet droog gehouden.

Al met al was het een mooi feest.
Het was jammer dat het alsnog in mineur moest eindigen.
De penningmeester meneer Bolé was niet aanwezig, een ieder van dacht dat hij op vakantie was.
Op vakantie was hij zeker, hij zat waarschijnlijk in het buitenland maar wel met het geld van de clubkas.

Het betalen van de artiesten ging toen nog allemaal uit een geldkistje, toen die betaald moesten worden bleek de clubkas leeg.
Het werd een hele heisa want de artiesten konden niet onmiddellijk uitbetaald worden. Waar het geld vandaan is gekomen weet ik niet maar die werden wat later in de week betaald. Het was een financiële ramp voor de club.

Tienduizend gulden,  voor toen een ongekend hoog bedrag, was ontvreemd en is nooit meer boven water gekomen.

Het feest op zich was een succes, velen gingen niet geheel nuchter naar huis.
Een auto was toen nog maar voor een enkeling weggelegd.
Je liep naar huis, vaak zo ver dat je bij thuiskomst wel weer nuchter was.