Pantoffelheld

Begin november 1963 varen we s ’morgens vroeg, met de Raab Karcher 38 de West haven in Amsterdam, binnen.
We worden direct doorgesleept naar de laadplaats. Als we op zij van de zeeboot liggen, krijgen we te horen dat we na het laden onmiddellijk weer richting Duisburg vertrekken.

Als Peter uit de stuurhut naar voren komt en het ook heel spijtig vindt dat we niet wat langer in Amsterdam blijven, zegt hij:

 “Loop anders even naar het winkeltje en bel een taxi. Dan ga je toch even  alleen met die kleine naar de Kinkerstraat… als je om één uur maar terug bent.”

Ik vond het een super-idee en had binnen de kortste keren Petertje – ons toen nog enige kindje – in zijn kleertjes.

In de Kinkerstraat aangekomen zijn mijn ouders blij verrast. Petertje, hun – dan nog – enige kleinkind van tien maanden oud, wordt rondom geknuffeld. Als mam koffie begint te zetten, zegt paps: “Ik ga eens even bij Schutte zo’n lekker boterkoekje halen.”  

“Wat ben je aan het doen, mam?” vraag ik, als ik allemaal kleine stukjes papier op de eettafel zie liggen. “Ik zit lootjes voor het aankomende sinterklaasfeest te schrijven,” zegt ze; “Jullie zullen er wel niet bij zijn, hè?” “Nee dat zou wel heel toevallig zijn.” zei ik.

Ik kreeg op eens (wat ik zelf vond) een leuk idee en zeg: “Mam, hoe zit je in je slappe was?*
‘Hoezo?”, vroeg mijn moeder.

“Nou, het zou wel heel leuk zijn als je allemaal briefjes met ‘mama’ zou maken, maar dan moet jij natuurlijk voor een ieder ander een cadeautje kopen en dat kost je natuurlijk wel meer dan dat tientje wat het je normaal kost.”

Mijn moeder krijgt meteen een ondeugende blik in haar ogen en zegt: “O, wat een goed plan.
Dat doe ik!” Ze glundert breeduit en zegt: “Tijd zat om voor een ieder iets te bedenken, maar nu mond dicht… je vader loopt op de trap, die moet het ook niet horen, anders is de gein er af.”

Na de koffie en afscheid van mijn ouders te hebben genomen, ga ik weer met Petertje aan boord. Mijn moeder gaat aan het plan werken.

Op de bewuste Sinterklaasavond komt een ieder met zijn cadeautje bij mijn ouders thuis.
Je mocht nooit vertellen voor wie je een cadeautje  moest kopen en dat deed ook niemand.

Een ieder stopte op de avond van 5 december – net als voorgaande jaren – zijn cadeautje in de zak, die op de eettafel stond..
Als Ton – die 6 maanden zwanger is –  haar cadeautje in de zak heeft gestopt, staat Wil achter haar om ook zijn cadeautje in de zak te stoppen. Op de loshangende label van Wil zijn pakje ziet ze tot haar grote schrik ‘mam’ staan.
De schrik slaat haar om het hart. Ze loopt meteen naar de keuken, waar haar moeder staat en fluistert: “Och mam, volgens mij is er iets fout gegaan. Ik zie op Wil zijn pakje dezelfde naam staan van de gene waar ik wat voor gekocht heb!!”
Mijn moeder zegt lachend: “Ga jij nou maar rustig zitten. Ik heb alles drie keer nagekeken.
Het komt beslist allemaal goed!”
Het werd voor een ieder een verrassende avond. Mam had voor iedereen iets leuks gekocht en er ook nog een klein gedichtje bij gemaakt.
Zoals gewoonlijk deelde mam ook nu de pakjes één voor één uit.

Toen een ieder – met uitzondering van mam – zijn cadeautje had, maar de bodem van de zak nog lang niet in zicht was, zei mam: “Zo, nu: ben ik aan de beurt, en ga ik er eens even goed voor zitten! Waar zal ik eens beginnen?”
 Ze genoot van de verbaasde gezichten.
Toen alles uitgepakt was, zat mam als enige met een grote stapel cadeautjes voor zich.

Ton en Wil waren niet de enige die een paar pantoffels gekocht hadden; ook van mijn vader kreeg ze een paar heerlijke warme wintersloffen.
Ze hebben veel gelachen en mam lachend voor hebberd uitgemaakt, maar iedereen was blij voor mam; die mocht ook wel eens iets extra’s hebben.
Jammer dat wij op deze sinterklaasavond voor anker, in de buurt van Emmerich lagen.
Toch hebben wij op die avond – terwijl we ons eigen feestje vierden – in gedachten ook met hun meegenoten.
*geld
Verhaaltje waar mijn Zuster Tonny me achteraf aan herinnerde.