Waar een Paard Jaloers op zou Zijn

“Kijk is meid, dit is voor jou,” zegt ome Nelis als hij op een zaterdagochtend bij mijn oudste zus Tonny op visite komt. Hij trekt het stuk papier van het door hem meegebrachte geschilderde doek.
En zo mooi als ome Nelis kon tekenen, zo slecht was zijn schilder werk.
“Mooi, hè meid!” zegt hij. Na een korte stilte zegt Ton geschrokken: “Nou dank u wel ome Nelis.”
“Die heeft veel tanden,” zegt Ronny, het zesjarige zoontje van Ton en Wil.
Ja dat was even schrikken:, op het schilderij stond een meisje met hond.
Het meisje had een mond met tanden waar een paard jaloers op zou zijn.

“En kijk is ik heb meteen een hamer en een paar nageltjes meegenomen,” zegt Nelis  vergenoegd.
“Ik hang het meteen even voor je op. Boven de bank lijkt me het mooiste hè?”
Ton, die boven de bank een reproductie van Kadinsky heeft hangen, zegt razendsnel: “Nee, die spijkertjes zijn niet nodig ome Nelis. Ik pak dit schilderij er wel af, dat zint ons toch niet meer zo.”

Ze zet de Kandinsky achter de bank en ome Nelis hangt zijn kunstwerk op.

Ome Nelis kijkt zeer tevreden en zegt voldaan: “Goh meid, wat een ander gezicht hè.” “Nou zeker, zeg dat wel,” zegt Ton.
“En dan zou nu een lekker kopje koffie er wel in gaan, wat zeg jij Nel? ” zegt ome Nelis naar zijn vrouw Nel kijkend.

Ton, die je niet zo snel kon overdonderen, was door deze stoomwals wel even stil gevallen. “Dat ga ik dan lekker even voor jullie maken” zegt ze nog lichtelijk beduusd.
“Wil zal zo wel terugkomen, hij is even wat lekkers bij de koffie halen.”
“Die zal ook opkijken” zegt ome Nelis.
“Dat zal hij zeker,” mompelt Ton.

“Nou…. hoe vind je het?,” vraagt ome Nelis als Wil binnenkomt.
Zo” zegt Wil, “Nou het is het eerste wat opvalt als je hier binnenkomt.”
“Ja, mooi hé jongen.”
“Ome Nelis kies eens wat lekkers uit,” zegt Wil de vraag ontwijkend.

“Doe mij maar zo’n lekkere moorkop, of wil jij die Nel?” vraagt hij aan zijn vrouw.
“Nee neem jij die maar. Ik neem een slagroompunt.”
“Wat je gelijk heb tante Nel, Die zijn heerlijk,” zegt Wil.

Ze drinken gezamenlijk koffie en dan wordt het tijd voor het tweetal om op huis aan te gaan.
Ome Nelis vertrekt met de woorden: “Nou meid je huis ziet er een stuk leuker uit met dit mooie schilderij.”
“Ik heb meteen een heel ander huis zegt Wil, hard lachend.” En daar was geen woord aan gelogen.

Als ze weg zijn zet Ton “het meisje met hond” achter de bank en hangt de Kadinsky op zijn plaats.

Ze wilde de oude man, die het goed bedoelde, niet voor zijn hoofd stoten.