Met Tante Dien naar de Stadschouwburg

“Heb je zin om zondagochtend mee naar de stadschouwburg te gaan?
“Vroeg Tante Dien, toen ik op een woensdagmiddag bij haar op bezoek was.
Ik was negen jaar en nog nooit in de stadschouwburg geweest.
“Wat gaan we daar doen?” vroeg ik.
“Daar wordt de opera van Roodkapje, opgevoerd,” zei ze.
Ik hou erg van verhalen en sprookjes, dus ik zei: “O leuk nou graag.”
De voorstelling begon om elf uur.
We zaten op het schellinkje, (de goedkoopste plaatsen) maar het voelde rijk. Wat vond ik het daar prachtig. De opera vond ik mooi en spannend, alleen jammer dat  er zo veel in gezongen werd. Ha,ha.

 Toen de schouwburg om halftwee uitliep, zei tante Dien:
“Zullen we nog effe op de tram springen, dan gaan we effe naar het paleis op de Dam, of ben je daar al is geweest?” Ik was daar nog nooit geweest en zei gretig: “Ja leuk.”
Wat ik me nog goed herinner zijn de Cherubijntjes boven de deuren, de suppoost noemde het “de Witjes.”
Er was ook één grote teleurstelling, en dat was de binnenplaats van het paleis.
Ik had een tuin met prachtige bloemen en groen gedacht, nou groen was er zat, het was alleen niet het groen van bloemen en planten, maar het groen van de aanslag op de straattegels, het had niks koninklijks.
Dat deed voor mij afbreuk aan de verhalen over kastelen en paleizen

Toen we uit het paleis kwamen zei Tante Dien: zullen we even gezellig naar Rutex gaan, daar kon je voordelig iets eten, nou voor mij was het toch al feest dus dat feestje kon er ook nog wel bij.

Toen we voor de deur van Rutex in de Kalverstraat stonden zei ze opeens:
“Weet je wat we doen, we lopen effe door naar Dobbe daar gaan we een lekker kroketje eten, weet je wat dat is? Ik had geen idee, ik had nog nooit van een kroket gehoord, laat staan dat ik er één gegeten had.
Nou dat was smikkelen en smullen, ik vond het heerlijk.

Bij Tante Dien, die heel jong kinderen kreeg, waren de meesten inmiddels getrouwd of ze werkten. Dus die zat niet meer zo krap bij kas als mijn ouders.
Toen Dien met kleine kinderen zat, hebben mijn ouders haar gezinnetje vaak met het één en ander geholpen. Ze vond het heerlijk dat zij nu aan de beurt was om ons te verwennen.
En wat mij betreft lukte dat haar prima.

En zo als mijn vader altijd zei: “Wie goed doet, goed ontmoet.”