Op Het Verkeerde Been Gezet

Het is de ijskoude winter van 1956.
Mijn oudste zuster Ton is 16 jaar en heeft een poosje verkering met Wil, die gek op schaatsen is.
Wil had prachtige schaatsen, die luxe konden wij ons niet permitteren.
Plots kwam mijn vader op een middag thuis en zegt tegen Ton .

“Kijk es meid, wat een paar prachtige schaatsies ik op het Waterlooplein voor je op de kop heb getikt.” en hij haalde blij een paar Friese doorlopers voor de dag. Ton was in de wolken.
“O, geweldig Pap, nou kan ik van de week een keer met Wil gaan schaatsen!”

Diezelfde avond, als Wil Tonny komt halen, spreken ze meteen af om de volgende avond bij het Lido op de Stadhouderskade te gaan schaatsen.

“Ton, mag ik met jullie mee?” vroeg ik, toen ze de volgende avond trots met haar schaatsen om haar nek stond.
“Ja….mag ik ook mee? Dat is leuk,” schreeuwt Peter meteen; mag dat, Ton?”
Voor Ton iets kan zeggen, zegt Wil, “Nou, doe dan snel jullie schoenen aan, dan gaan we.”
Wat waren we blij!

De Stadhouderskade was helemaal dichtgevroren, Ton en Wil gingen schaatsen.
Peter en ik gingen baantje glijden.

De sfeer op de ijsbaan was supergezellig. Het Lido was helemaal verlicht en er was muziek.
Het vroor dat het kraakte, maar het geheel had een warme uitstraling met de koek en zopie tenten. Wil verwende ons en trakteerde op warme chocolademelk; dat verwarmde niet alleen je buik, maar ook je handen. Het was heerlijk! Er werd gezwierd en gezwaaid, maar me zuster kwam niet vooruit.

“Hoe is het nou mogelijk dat je steeds valt?”, vraagt Wil; Echt aanleg heb je niet.”

Op gegeven moment zegt hij: “Ga nou eens even zitten. Volgens mij heb je ze niet goed vastgemaakt.” Tonny reageert lichtelijk gepikeerd: “Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben!? Ik weet wel hoe je een paar schaatsen vast maakt.”

Bij nadere inspectie mankeerde daar ook niets aan, maar……

“Ach, krijg nou wat…” zegt Wil. “Nou meid, doe die schaatsen toch maar uit.
Hoe is het mogelijk? … je zit hier met twee linkerschaatsen.”

Ja, zo ver ging mijn vader’s” – en ook Tonny’s – kennis van schaatsen niet.
Bij ons thuis had nog nooit iemand schaatsen gehad. “Daar kan toch geen mens op schaatsen,” zegt Wil;’… dus ook Ton niet.”

Die goedkoop was dus duidelijk duurkoop.
Het was voor mijn vader een grote teleurstelling.
Hij was er zo blij mee thuisgekomen.
Hij had haar zo graag willen verrassen.