De Bom op de Blauwburgwal

“Als ome Bep op een ochtend met wat nichtjes bij oma op de koffie zit, vraagt één van de nichtjes: “Ome Bep, tante Geertje is toch blind geworden door die bom op de Blauwburgwal, is het niet?”

Ome Bep gaat rechtop zitten en zegt: “Wacht even meiden… ik heb dat inderdaad, met goede reden, altijd zo verteld,, maar ik zal  jullie nu vertellen hoe de vork echt in de steel zit.”

Ik was 18 jaar en stond met een groep jongens en wat jongedames, die we vaak in de stad tegen waren gekomen, te praten. Er was één meisie bij, daar kon ik mijn ogen niet vanaf houden. Ze zag er leuk uit en was niet zo schreeuwerig als de rest.

Enfin, ik zeg tegen haar, hoe heet jij? en ze zegt: ‘Ik ben Geertje. Wil je een snoepje?’.
Dus ik zeg iets in de trant van: ‘Ja lekker‘ en stak m’n hand in het zakkie. Het waren – geloof ik – hopjes of zoiets, enfin, doet er niet toe.”
Nou, – en dat had ik natuurlijk weer – scheurt verdomme dat hele zakkie in tweeën en viel die hele handel zowat op straat. Ik schaamde me m’n ogen uit m’n kop.
Enfin, ik verwachtte natuurlijk iets te horen in de trant van: “He’ druiloor, kijk je uit!,” maar nee… ze zei met een heel lief stemmetje: ‘Oh voorzichtig, als ze op straat vallen is dat zonde.’

Nou, ik weet niet wat er met mij aan de hand was, maar ik was me daar ter plekke toch meteen ontzettend verliefd. en geloof me of niet, ik schrok er zelf van dat ik ineens spontaan durfde te vragen of ze zaterdag mee wou naar een feessie op de voetbalclub….en wat denk je dat ze zegt…? ‘Ja, dat lijkt me leuk.’
Nou, dat was wel het laatste wat ik verwachtte van zo’n mooie meid,
Oh … wat was ik trots en oh … wat heb ik die avond met die meid gedanst!

Enfin, ik zal je vertellen… die avond – toen ik Geertje na dat feest naar huis bracht – vroeg ik haar om de volgende dag een wandeling te maken.
“Ja,” zei ze, “Dat zou ik prettig vinden. Maar ik moet je wel eerst wat vertellen. Je moet wel weten dat ik een niet-besmettelijke vorm van TBC heb.”

Nou, jullie weten wat dat toen de tijd betekende. Ik schrok me rot, maar het eerste wat ik dacht was: ‘Och, die arme meid.’ Ik merkte het toen nog niet, maar ze kon toen al slecht zien.”

“Maar Ome Bep…” vraagt een van de nichtjes, “…hoe zit het dan met die bom op de Blauwburgwal?”

“Ja, Stienie…” antwoordt Bep zijn nichtje,” dat heb ik zelf verzonnen. Iedereen was altijd pachus bij het woord TBC, of het nou besmettelijk was of niet. Ik vond dat zo erg voor die meid, dat ik het verhaal van die bom op Blauwburgwal heb bedacht. Ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen. Het was niet besmettelijk, dus kwaad kon het niet. Ik had het verschrikkelijk gevonden als een ieder die meid uit de weg was gegaan. Ja toch?”

“Kan ze nog wel wat zien, ome Bep?” vraagt nicht Dieni.
“Ach meissie, alhoewel haar TBC niet meer erger wordt, ziet ze bijna niks, alleen contouren. Maar ik kan jullie wel verzekeren – blind of niet blind – dat ik nog steeds blij ben met me meisie en dat ik er nog geen dag spijt van heb gehad.”

Ome Bep en tante Geertje hebben  samen twee kinderen gekregen. De oudste, Annie – vernoemd naar oma van Klaveren – en Wim, die de naam van tante Geertje’s vader kreeg.