Duivenmelker

De duiven namen als hobby, een grote plaats in mijn vaders leven in.

Hij bekleedde als lid van duivenvereniging, ‘Het Centrum’ t’ voorzitterschap. Iets dat hem op het lijf geschreven stond.

Op woensdagavond  was er vergadering, op donderdag vaak inkorven,* Op vrijdag was het klokken uitslaan, dan werden alle klokken van de deelnemers op de seconde gelijk gezet, en op zondag waren de vluchten.

Mijn moeders moeder, die alleen was en vlak naast ons woonde, kwam vrijwel elke avond bij mijn moeder op visite.

Op zondagochtend kwamen  de duivenberichten op de radio, daar zaten we vaak met het hele gezin naar te luisteren.

De eerste duivenvluchten begonnen in het voorjaar met de jonkies naar Roosendaal, de oudere duiven gingen verder, naar Bordeaux, Chateauroux, en veel andere plaatsen in Frankrijk.

Paps had  in de woning in Kinkerstraat zelf een dakraam gemaakt.

Als het tijd was dat de duiven konden komen, en het weer mee zat, stonden we vaak met het hele gezin op dak te kijken.

Van verre zag mijn vader al of het een duif van hem was. Dan zei hij: “Hè daar komt de 06,” dat was een duif die veel korte afstanden won.

Op de langere afstanden was de 32 meestal de sterkste, de nummers van de duiven wist ik nog wel, maar wie op welke afstand het snelste was heb ik van mijn broer Ruud moeten horen. Ook wist Ruud te vertellen, dat ‘het manke pootje’ (een duif die zijn poot gebroken had en die mijn vader zelf had gespalkt) nr. 93 was en duif nummer 026 volgens Ruud, Leny’s duif was.

Zag Paps een duif aankomen dan ging hij via de dak-trap naar beneden, hij pakte het pannetje met duivenvoer en begon ermee te schudden en hij floot dan een bepaald deuntje. “Tututututuuut, Tututututuuut.”

Het zijn geluiden die je nooit vergeet. De duif lande op het platje voor het duivenhok, mijn vader floot nog door tot de duif het hok in kwam. Was de duif binnen dan pakte hij hem, haalde de rubberring van zijn poot de ring ging in de duivenklok.
De sleutel werd omgedraaid, dan kreeg de duif eten en drinken.

Als de duiven er dan allemaal waren ging hij naar de vereniging en daar werden de klokken uitgeslagen. Dan kon men op de seconde af zien welke duif het snelst had gevlogen.

Uitslagen

Telefoon had maar een enkeling. Als mijn vader thuis kwam en er gegeten was, vroeg hij: “Heeft er iemand zin om even naar de uitslagen te gaan kijken?”

Als Wil mijn zwager, er was, ging die vaak met Ton ( Tootje) achterop de fiets of brommer even kijken, of ik liep met mijn broertje Peter naar de Hazenstraat. Als het vroeg donker werd ging mijn vader zelf op zijn fiets.

De Hazenstraat is een zijstraat van de Eland gracht.
Daar was de sigarenwinkel van Bokeman en op zondagmiddag hingen daar de voetbaluitslagen maar ook de uitslagen van de duivenvluchten van Amsterdam – op grootte schrijfleien – aan de deur.
Je was daar nooit de enige. Er stond altijd een flinke ploeg, meestal mannen, die volgens mij als kind veel van duiven en voetbal afwisten.

Vorstelijk 

Tijdens een bezoek van koningin Juliana aan Amsterdam, deed ze ook de duivenvereniging aan.
Mijn  vader moest haar, als voorzitter van de vereniging, toespreken.
Dat vond hij prachtig.
Zo tegenover de koningin te staan en de toenmalige burgemeester Van Hall van Amsterdam.
De koningin had wat dingen aan hem gevraagd, en mijn vader gaf antwoord.

Een van de mannen, die met het gezelschap meeliep zei: “Majesteit, het is tijd,” toen zei de koningin: “Moment… ik ben nog even met meneer in gesprek.”

Dat vond hij zó  mooi. Hij was de Koning (te rijk)​​​

*Dat hield in dat de duif naast zijn metalen ring waar zijn nummer op staat, een extra rubber ringetje om zijn poot krijgt, dat ringetje word bij thuiskomst van een vlucht in de duivenklok gedaan de sleutel werd omgedraaid en dan stond de tijd van thuiskomst vast.