Kokkie Legt Jaap in de Klem

Kokkie is de jongste dochter van tante Corrie en ome Willem.

Ze groeit op in de Egelantierstraat en is een jaar of achttien als ze verkering krijg met Jaap Klein.
Jaap staat met kleding op de Albert Cuypmarkt, en heeft een prachtige operastem.
Als Jaap, Kokkie in de Egelantierstraat op kwam halen tijdens hun verkeringstijd, was er altijd wel een buurtbewoner die vroeg. “He ‘Jaap, zing jij is effe een moppie voor ons.”

En het was dan ook niet zelden dat Jaap de mooiste aria’s voor de deur stond te zingen. Dan werden in de Egelantierstraat de ramen omhoog geschoven en luisterden de mensen van uit hun raam liggende met hun armen op de vensterbank naar de mooiste aria’s. In de Jordaan was opera erg geliefd, en veel mensen in de straat stelden het erg op prijs. Geld om naar de opera te gaan was er bij de meeste mensen niet, dus genoten ze volop van deze kleine momenten. In het begin jaren vijftig, trouwen Jaap en Kokkie ze krijgen een woning op de Haarlemmerdijk. Kokkie ging een paar dagen in de week met Jaap mee naar de markt.

Op de dagen dat er niet veel te doen was bleef ze thuis, dan deed ze het huishouden en ging gezellig met haar moeder mee bij oma op de koffie. Daar waren dan ook de zusters van haar moeder en diverse nichten.
Als ze een jaar of twee getrouwd is en haar schoonzusje Jansie met haar dochtertje – de kleine Kokke – ook op visite komt, vraagt één van de tantes: “Gaan jullie nog niet aan kinderen beginnen Kok?”
“Als het aan mij ligt wel tante” zegt Kokkie…. “maar Jaap wil geen kinderen.”
“Wat zeg je nou, wil geen kinderen….. meen je dat nou meid?” zegt tante Anne. (zelf moeder van negen kinderen) “Dat is helemaal wat moois!. Of hij er voor moet zorgen! je laat het er toch niet bij zitten hè?!”
“Wat kan ik doen? Jaap is consequent. Hij gaat voor het zingen de kerk uit.”
“Natuurlijk kan je daar wat aan doen!” zegt nicht Dieni. “Sodemieter op! klem hem af!!” “Ja, dat hij geen kant uit kan!” zegt tante Greet.

“Maar hij wil ze niet tante Greet.” “Ach donder op, jij wil ze wel! regel het voor jezelf, je zou wel gek zijn als je het niet doet.” “Nou ik vind het niet eerlijk,” zegt Kokkie. “Nee wat hij doet is eerlijk,” zegt Bullie hoofdschuddend.
Ze zijn het allemaal met elkaar eens: afklemmen en niet zeuren! Kokkie gaat er toch over nadenken.
Ze gaat haar temperatuur opnemen als ze wat verhoging heeft  weet ze dat de ovulatie plaats vindt.

Als ze die avond met Jaap aan het vrijen is, slaat ze op het moment suprême haar armen en benen stevig om Jaap.
Die schrikt:” Wat doe jij nou??”  Ach Jaap wat maakt het nou uit, ik zal toch niet meteen zwanger zijn.”
Ze doet meteen een schietgebedje:” Laat het in godsnaam wel zo zijn.”
En Kokkie heeft geluk want ze is meteen zwanger.
Jaap zwaar verziekt… maar na drie maanden zwangerschap begint hij toch met een kinderkamer.
Jaap stelde meteen paal en perk: “We houden het in ieder geval bij die ene, jonge of meid, maakt me niet uit.

Het maakt Kokkie ook niks uit, ze is zwanger en blij.
En als Kokkie met de uitzet begint, begint Jaap er heel langzaam toch een beetje lol in te krijgen.
Als het rond de tijd van bevallen komt, kan het allemaal niet mooi en duur genoeg zijn.
Toch blijft hij wel stug volhouden, kinderen zijn hinderen. En met mij geen spatsies, streng!!!
Dan is het eindelijk zover. Telefoon heeft nog niemand. Ome Willem wordt naar Bullie de oudste dochter gestuurd.

Die wordt geacht het aan de rest van de Jordaanse familie razend snel door te geven,
Ze fietst langs alle zusters en  roept onder aan de trap, alleen maar “Tante: Kokkie is bezig,” en vertrekt naar de volgende zuster, Want de zusters moeten wel weten waar die meid aan toe is, en om op de hoogte te blijven verzamelen ze zich bij oma. “Een zoon!!!” zegt Jaap, toch min of meer trots. “Alles perfect verlopen.”

Ja knikken de zusters. “Dat zeggen die kerels allemaal, ze moesten is voelen wat je tijdens zo’n bevalling an pijn meemaakt,” zegt Dien. “Hoe gaat ie heten Jaap?” “Japie, voluit “Jacobus, Willem, Cornelis , Johannes, Balthazar.”

“We”-maar hij bedoelt ik- heb hem naar ons, en beide grootouders vernoemd, want we “willen geen schele ogen maken.”
Nou dat was hem met het vernoemen gelukt. Toch zat er een foutje in zijn theorie, want wat was die kleine Japie scheel!!!. Scheler kon gewoon niet!

Jaap was sinds de kleine er was, wel om. Er bestond geen mooier. beter, leuker, intelligenter, kind dan Japie.
In feite was Japie qua uiterlijk een heel gewoon jongetje. Scheel als een makreel, dat wel, maar elk kind heeft natuurlijk ook weer iets liefs.
Wat het strenge betrof, dat viel ook hard mee. Japie werd verwend tot in de treuren.
Alles is met Japie toch door de jaren heen nog goed gekomen. Zelfs zijn ogen.

Het zou mij niet verbazen als de meeste mannen aan deze anekdote een beklemmend gevoel over houden.