Het Wonder van de Televisie

Tante Cor heeft sinds twee weken televisie.

“Is het nou wat, zo’n televisie, Cor?” vraagt oma, als haar dochters morgens bij haar op de koffie zitten.

“Ja moeder, we vinden het geweldig. Vanmiddag komen  Dientje en Stientje bij me naar het ‘Programma voor de vrouw’ kijken. Waarom kom je ook niet is gezellig kijken? Dan zetten we een lekker bakkie leut. Ik heb nog precies vier koekies in de trommel geloof ik.”

“Hè ja, dat zou gezellig zijn!” zegt Dien, “Mot je doen moeder.” “Hoe laat mot ik er dan zijn?” vraagt oma. “Het begint om twee uur, je zal het best leuk vinden, moe.”

“Ja dat zal wel meid, maar ik begrijp niet waar jullie de tijd vandaan halen om daar allemaal naar te kijken.” “Ach moeder het is alleen maar op donderdagmiddag van twee tot vier.”

“O, ik dacht dat ik hoorde dat er ’s avonds ook televisie is” zei oma. “Ja, drie avonden in de week ander halfuur, maar je hoeft toch niet alles te kijken.” “Nou dat bedoel ik, voor je het weet kom je tot niks meer.” zegt oma hoofdschuddend.

Diezelfde middag om tien voor twee steekt oma, op haar pantoffeltjes en met haar schort voor, de Egelantierstraat over naar tante Cor.

“Mooi op tijd moeder! Kijk dat is het testbeeld.” “Nou mooi hoor. Wat betekent dat nou?” “Ach af en toe staat je antenne niet goed, of zo en dan heb je allemaal sneeuw.” “Dan zit je waarschijnlijk naar het weerbericht te kijken, zegt oma; ha, ha,ha.”

Inmiddels zijn Dien en Stien ook aangeschoven en zitten ze met een kopje thee voor zich, naar het testbeeld te kijken.

“Waar blijven die koekies nou?” vraagt oma. “Ach die hebben die schavuiten van me weer eens achter hun kiezen gestopt.” zegt  Corrie. “En geef ze is ongelijk,” zegt Dien.

“Zal ik jullie nou is wat vertellen,” zegt oma. “Toen ik met jullie vader naar de eerste radio uitzending zat te luisteren, toen zei hij, “Ank, we zitten nu naar mensen van ver weg te luisteren, maar er komt nog een tijd dat je wildvreemde mensen van veraf  niet alleen kan horen, maar dat je ze ook nog kan zien.” En toen heb ik gezegd: jij bent niet helemaal lekker man, ‘een ander horen is nog daaraan toe, maar zien’ dat bestaat niet! hoe zou-we ze dat nou motte doen.”

“Oh, kijk nou is de klok er,  dan gaat het zo beginnen,” zegt Corrie.
Dan komt de omroepster in beeld en de meiden zien hun moeder schrikken.

“Och kijk mij nou! Ik schrik me het schompes. Ik heb me schort nog an,” zegt ze verschrikt. “Och moeder, die meid, kan jou  niet zien hoor.”
“Niet?”
“Nee, wij zien haar wel, maar zij ons niet. Al ga je in je nakende niksie zitten, maakt haar niks uit.”
“Nou ik doe het toch maar effe uit, ik weet het allemaal niet, ze zeggen zoveel.”

Als ze haar schort uit heeft gaat ze rustig zitten kijken. Dien en Corrie constateren gnuivend dat ze haar nieuwe jurk aanheeft, maar zwijgen er beide over.
Oma vindt het prachtig allemaal.
Als het programma is afgelopen zegt ze, terwijl ze haar schort aantrekkend naar de buitendeur sloft: “Och, meisies, wat was die vader van jullie eigenlijk een knappert.
Die wist toen al dat dit er an zat te komme,” en ze loopt hoofdschuddend maar met een brede glimlach de trap af.

​​​​​​​​​​​