De Mof d’r uit… de Mot d’r in…

Als ze met de handkar in de Kinkerstraat aankomen zegt Jo, “Jongens, als we deze dozen even gezamenlijk in het portiek zetten dan zorgen Tonie en ik er wel voor dat ze boven komen.”
Waarop Piet zegt, “Nou Jo, ik vind het een heel goed idee van je, maar Wim en ik helpen wel even mee, ze naar één hoog te zetten, voor dat jullie met de eerste doos op de derde verdieping zijn is de rest al uit het portiek gestolen.”
“Wat jij wil,” zegt Jo, maar volgens mij zal het zo vaart niet lopen.”
“Nee, volgens jou niet,” antwoord Piet, “maar niemand heeft meer wat, dus ik loop het risico maar liever niet.” Als Jo later met Tonie aan de afwas staat, zegt ze, “Piet is een beste kerel, maar hij wil wel altijd het baasje spelen, niet?”
Tonie tuut haar mond en zegt gespannen, “eh ja, eh nee, waar heb ik m’n theedoek nou gelaten.”
Jo wil zeggen, “Oh, jij bent ook precies als je broer Wim,” maar houdt haar mond en ziet dat Tonie daar blij mee is. Na de afwas zetten ze de spullen in de met nieuw kastpapier bekleden kastjes. De gehaakte kastrandjes die Tonie nog van haar eerste woning in de van Boetzelaerstraat had ~ waren gewassen gesteven en gestreken en zagen er als nieuw uit. Tonie kijkt er blij naar maar haar glimlach verdwijnt echter snel als alles in de kast staat. Er is nog maar een schamel beetje over van haar voorheen zo royale uitzet. Het meeste en mooiste, is door Piet voor voedsel geruild bij de boeren in het land.

.Ondertussen sjouwde Wim en Piet geholpen door buurman Zegwaard de zware meubels de trap op. Als alles boven is zegt Jo, “Tonie, als jij nou eerst eens effe een lekker bakkie thee voor ons zet.”
“Hè ja meid, dat is lekker, daar heb ik nou net zin in,” beaamt Piet.
“Ja, beste mensen,” zegt Wim, “eerst eens effe een lekker bakkie en een peukie.”
“Rookt de baas mee,” zegt hij terwijl hij Piet een pak Zware van Nelle voorhoud.
“Nee, dank je wel,” antwoord Piet, “ik neem liever een proppie pruimtabak. Ik ga trouwens voor de thee eerst nog effe wateren,” en loopt snel richting WC.”

 Jo haalt de stoelen die met de zittingen op elkaar gestapeld staan van de gang, als ze langs de wc loopt waarvan de deur nooit helemaal dicht kan, geeft ze plagerig een flinke duw tegen de deur. “God-samme…..wie flikt me dat nou…. gadverdamme…, me broek en de bril zeikend nat.” klinkt het vanaf de wc. Als Piet met een natte broekspijp de kamer in komt en ziet dat Jo lachend omkijkt en een lange neus naar hem trekt, roept hij “Jo, je bent en blijft een loeder, maar mij maak je niet gek, jij moet vandaag wel heel voorzichtig zijn.” Als Wim met de overige stoelen de kamer in komt, en ze van elkaar tilt, wil Tonie ze onder de tafel schuiven , bij een blik op de zittingen  slaat ze haar handen voor haar mond, en mompelt ” Och, kijk nou es, wat erg, totaal opgevreten door de motten.”

“De motten, hoe zo? vraagt Piet.  “Kijk es man, de gaten zitten er in, “zegt Tonie terwijl ze aan de stoelzitting trekt die zo door de mot is aangevreten dat de stof meteen scheurt. Piet haalt zijn schouders op en staat een beetje hulpeloos naar zijn natte broekspijp te kijken.

De twee zware crapauds die Meijer bij gebrek aan ruimte in een andere loods had opgeslagen, zagen er nog keurig uit. “Piet, je heb dat sprei met dat brandgat toch hopelijk niet weg gegooid hè,?” vraagt Tonie. “Weggegooid, nee hoor, ik niet.” Zegt Piet. “O, gelukkig want daar kan ik misschien wel een paar nieuwe zittingen van maken.” zegt Tonie.

Wim die ziet dat zijn zuster er aangeslagen bijstaat zegt, “Ach meid het is ook altijd wat anders, nou is  die Mof er eindelijk uit en nou zit de mot er weer in.”

“Ja”, zegt Tonie zuur lachend, “Als je het zo bekijkt moet ik dus eigenlijk blij zijn met die motten, nou we hebben er in ieder geval veel minder last van dan van die moffen” zegt ze met een diepe zucht.
“Zo is dat meid,” zegt Wim, terwijl hij zijn zuster liefdevol over haar bol aait.