Het Haantje is het Haasje

“Wim pak jij het dressoir aan die kant op,” zegt Piet terwijl hij aan de andere zijde van het dressoir gaat staan.
“Geen sprake van,” zegt Jo, “Wim zet eerst die dozen met keukenspullen op de kar!”

“Hé hallo,” zegt Piet als door een wesp gestoken, “Laat Wim effe lekker zelf uitmaken wat hij doet.”
Wim loopt naar de dozen met keukenspullen.
“Hé hallo makker,” zegt Piet tegen Wim, “ik dacht dat we eerst dat dressoir zouden doen?”
“Voel jij je wel helemaal lekker?” vraagt Jo aan Piet, “als jullie met dat lijpe ding bezig zijn staan Tonie en ik hier een uur lang uit onze neus te kanen. Ja toch, Tonie?”

Tonie kijkt verschrikt op, voelt zich ongemakkelijk en murmelt iets onverstaanbaars.

“Nou Jo, lekker gezellig dan,” zegt Piet, “je heb het weer voor mekaar hoor, je wordt bedankt!”
“Nou, nou, nou,” antwoord Jo, “omdat wij het niet precies zo doen zo als meneer de directeur het wil.”
“Het is belangrijk dat de zaken op een verantwoorde manier gebeuren,” probeert Piet.
“Ja, Ja, slap ouwehoeren kan ie wel,” zegt Jo hoofdschuddend.

Terwijl Piet en Jo de pikorde aan het bepalen zijn, kijkt Wim naar Tonie en zegt “Kom op meid, laat die twee maar effe, dan gooien wij vast die dozen op de kar!” 

Piet, die ziet dat hij z’n gevolg verliest, zegt tegen Jo, ”Meid, ik zal maar weer de wijste zijn! Van mij kan je gelijk krijgen hoor, als je daar behoefte aan heb. Maar dan gaan we nu eerst even aan de slag. Help jij die twee maar even met die dozen, dan kijk ik vast wat er verder moet gebeuren.”

Een kwartiertje later plaatst Wim de laatste doos op de kar. Piet zegt, ”Wim, die doos staat niet goed zo, dat moet anders jonge.”
Met een belerende blik in z’n ogen pakt Piet de doos op en laat hem uit z’n handen vallen. Er klinkt gerinkel van glasscherven. 

Jo kijkt Piet aan en zegt hoofdschuddend, “nou, nou, nou, ik zal maar zo zeggen… ik zeg maar niks.”

Wordt vervolgd …