Het is tegen middernacht en Piet is nog steeds niet thuis. Tonie zit in het donker met haar hoofd tussen haar handen met haar ellebogen op tafel. Haar ogen zijn droog, haar traanklieren leeg gehuild. Ze beklaagd haar lot, ze herhaalt zachtjes snikkend, ‘waarom … waarom‘?
Tony schrikt als er tegen het raam wordt getikt. Het liefst zou ze zich in een kast verstoppen, maar ze weet het niet, misschien is het Piet die z’n sleutel kwijt is. Met kloppend hart gluurt ze langs het verduisteringspapier naar buiten en ziet daar in het maanlicht Wims gezicht.
Zachtjes tikt Tonie tegen het raam. Wims gestalte beweegt zich naar de deur. Tonie doet de deur een stukje open en Wim glipt naar binnen. Nog voordat Tonie een woord heeft gezegd maant Wim haar, met een korte handbeweging, tot stilte. Hij wenkt haar dichterbij en fluistert, “Tonie voor het moment is hij veilig, maar hij moet….” (Wim maakt een duikbeweging met z’n hand).
“Waar is hij dan?” vraagt Tonie luid. Wim zet z’n vinger tegen z’n lippen en fluister. “Dat doet er voor het moment niet toe… hij is veilig, maar luister, je moet je huis uit en wel zo snel mogelijk.”
“En m’n boeltje dan?” vraagt Tony in een lichte paniek.
“Tonie, als die moffen hier komen, dan nemen ze subiet jou en je kinderen mee.”
“Waarom, die schapen hebben toch niets misdaan?”
“Precies en jij ook niet, maar jullie zijn lokaas. Ze laten jullie pas weer gaan als Piet zich heeft aangegeven, snap je dat?”
Tonie is geschokt en onzeker en wil zich ergens aan vastklampen. Wanhopig begint ze weer over haar boeltje en wat de kinderen zonder bed moeten.
Wim blaast uit. Hij zegt, “Nou goed,” met een intonatie alsof het een absurd idee is, “dan bel ik die ouwe Meijer – en dat hele soepie van hiernaast hun bed uit en vraag of dat fijne boeltje van jou, midden in de nacht, naar zijn loods kan worden verhuist. Daar zal die man echt blij mee zijn, nou goed?”
Tonie mist de cynische ondertoon in Wims woorden en zegt dankbaar, “Graag Wim, daar zou je me heel blij mee maken.”
Wim slaat z’n ogen toe en denkt, “Sapperloot, hoe kom ik hier ooit doorheen.”
Kronieken uit Oud Amsterdam 
Een gedachte over “Stemmen in de Nacht”