Tonie loopt met de kleine Rietje op haar arm door het huis. Ze kijkt op de klok. “Gelukkig, het is al vijf uur, Piet zal zo wel thuiskomen. Ik zal een lekker bakkie thee voor die jongen zetten.”
Ze schept vast wat thee – van het doekje waarop de gebruikte thee word gedroogd om herhaald gebruikt te worden – in de theepot. De ‘Elfsteden-thee’ noemt Piet het.
“Ik heb honger, mama,” zegt Tootje.
“Rustig maar, lieverd,” zegt Tonie, “Papa, komt zo thuis en misschien heeft hij wel ‘weer’ wat lekkere aardappels en vis bij zich.”
Het is inmiddels half zeven. Tonie zit op de rand van haar bed naar de klok te staren. Rietje slaapt en Tootje huilt gelukkig even niet meer.
“Ga maar slapen lieverd, als je dan straks wakker wordt is papa er en dan gaan we wat eten.”
De klok tikt.
Tonie kijkt naar haar slapende kinderen en denkt. “Zou er iets met Piet gebeurt zijn, dat zal toch niet… de vader van die kleine schatten… dat kan toch niet? nee… dat komt wel goed…”
Tonie staat op om het verduisteringspapier voor de ramen te hangen. Ze kijkt op straat, er rijdt een motor met zijspan met twee Duitse soldaten.
Tonie kijkt op de klok, het is acht uur… spertijd… en Piet is nog steeds niet thuis.
“Het komt allemaal goed…” zegt ze tegen zich zelf. Ze zou het graag zelf geloofd hebben. Maar dat lukt maar half, ze voelt zich leeg, er staat koud zweet op haar voorhoofd.
Het wordt donker in huis, de indruk van de wereld om haar heen verzwakt, dit versterkt het volume van haar gedachten, “Piet… dat kan toch niet… dat kan toch niet… dat kan toch niet waar zijn… het is zo’n goede man…”
De tijd verstrijkt langzaam.
“De pont is stuk… de pont is stuk… en daarom kan hij niet naar huis. Het komt allemaal goed… ik weet het zeker,”
De wensgedachte houdt een half uurtje stand, dan valt de bodem eruit.
Tranen.
Voorzichtig schuift ze een hoekje van het verduisteringspapier opzij en kijkt naar de heldere sterren boven de daken van de huizen. Ze veegt de tranen uit haar ogen en voelt met een ontroostbare nuchterheid de eenzaamheid in welk de oorlog mensen achterlaat.
Copyright Ⓒ 2016 – 2019 P. Schwank
Kronieken uit Oud Amsterdam 
Een gedachte over “Tonie’s Tranen”