Piet Schat z’n Kansen in

Na een eeuwigheid stopt de vrachtwagen en worden de canvaszeilen opengetrokken. Buiten de wagen staan aan beiden zijden een rij soldaten lange grijze jassen met het geweer in de aanslag.

“Aussteigen…” klinkt het.

Een oude man vooraan struikelt en valt op de grond. Onhandig probeert hij overeind te komen. De commandant van de Duitsers loopt op hem af. De oude man strekt zijn hand naar hem uit, omdat hij denkt dat de officier hem wil helpen met opstaan. De Duitser schopt hem echter – met de spijkerzolen van z’n laars – vol in z’n gezicht. De oude man valt bloedspugend voorover. De officier kijkt glimlachend in het rond en zegt “so Herren aus Holland, sie sind herzlich willkommen auf unserer party”. Piet voelt zich overkoken van woede, maar durft niets te zeggen. Alle gevangenen vermijden zwijgend elk oogcontact.

Gedwee laten de mannen zich een plein in het midden van een groot U-vormig schoolgebouw opdrijven. Aan de open kant van het plein blijven op enige afstand van elkaar twee soldaten staan.

Om de beurt worden de gevangenen door twee soldaten het gebouw binnen gebracht en daar geregistreerd. Eén van de gevangene zegt tegen een soldaat dat hij naar de w.c. moet.

“Was ist das?” vraagt de Duitser.

“Scheiße” verduidelijkt de man.

“Darin die Ecke mit den weißen Blumen” zegt de soldaat en wijst naar een klein perk met witte hortensia’s in de hoek van het plein.

Piet zit op de rand van de zandbak en denkt: ‘Ik denk niet dat ze ons gaan doodschieten, anders hadden ze dat al gedaan, maar je hoort toch wel veel over werkkampen in Duitsland.”

Hij staat op en loopt met afgemeten passen rondjes rond de zandbak.
‘Kijk, als ik probeer te ontsnappen’ en ze zien me dan knallen ze me neer, dan is het afgelopen. Maar als ik me als een slaaf naar Duitsland laat brengen … wie zorgt er dan voor Tonie en die kleintjes. Maar ja, als ze me doodschieten staan die ook alleen, maar goed als het wel lukt…”

Hij kijkt naar de twee soldaten die het plein bewaken. Gefrustreerd geeft hij een trap tegen een houten paaltje. Direct kijkt één van de soldaten Piet aan. “Dat moet ik niet doen,” denkt Piet, “ik moet vooral niet opvallen.”

De zon hangt al wat lager achter de soldaten en trekt lage schaduwen over het schoolplein. Piet kijkt om zich heen en denkt, “Er is maar één mogelijkheid om hier weg te komen en dat is langs die soldaten, maar ja, twee man, dat lukt natuurlijk nooit.”

Er gaat een deur open en er komt een soldaat naar buiten die de wacht van de andere twee overneemt. Hij marcheert met z’n geweer schuin voor zich heen en weer.

Onopvallend neemt Piet de soldaat waar. Het valt hem op dat deze soldaat zich minder gewaar van z’n omgeving is dan de vorige twee. Hij loopt monotoon, bijna in gedachten verzonken heen en weer. Piet telt zijn stappen, 32 de ene kant op, omdraaien en 32 de andere kant op.

Piet krijgt hoop. Hij bukt en doet alsof hij z’n veters vastmaakt maar in werkelijkheid maakt hij ze los en duwt ze naast z’n voeten in z’n schoenen. Uiterlijk loom maar innerlijk alert sukkelt Piet naar een regenpijp op 10 meter afstand van de bewaakte opening. Hij hangt ontspannen tegen de muur terwijl de soldaat onverstoorbaar heen en weer loopt.

Vanuit zijn ooghoeken kijkt Piet de straat in.. De zon schijnt fel, maar met samengeknepen ogen ziet hij ongeveer 15 meter het begin van een park liggen, en ziet rechts op een meter of 15 afstand het begin van ’n park liggen.

Hij wacht tot de soldaat zich weer bij zijn muur omdraait en begint te tellen… 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, schoenen uit… 8, 9, dan moet ik gaan lopen … 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25 … dan ben ik bij het park en dan heb ik nog 7 tellen om met te verbergen voordat de soldaat zich omdraait.

“Ben ik niet teveel op die ene soldaat gefixeerd?” denkt hij. Hij doet of hij zich uitgebreid uitrekt en laat z’n blik over de wanden van het schoolgebouw glijden.

De soldaat loopt naar de muur waar Piet tegen aanstaat en draait zich om…

Wordt vervolgd