Aan de Haak Geslagen

Tonie ,mijn moeder, is heel haar leven lief, volgzaam, kwetsbaar en onzeker geweest. Waren de meeste meisjes in de wolken  als ze met een nieuwe  jurk naar school mochten, Tonie vond het verschrikkelijk; ze bleef het liefs anoniem en op de achtergrond.

De leraar, – die wel zag dat Tonie ondanks dat ze een goede leerling was een onzeker meisje was- liet haar soms voor de klas staan, om de andere kinderen iets uit te leggen, in de hoop dat ze zelfverzekerder zou worden.
Al was het nog zo positief bedoeld, Tonie werd er alleen maar nerveuzer van.

Het angstige gedrag van Tonie werd door haar moeder onbedoeld gekoesterd.
Was er ergens onenigheid, dan haalde ze Tonie onmiddellijk uit de discussie.
Ze pakte Tonie’s hand en zei: ” Kind, ik weet dat jij daar niet tegen kan, ga jij maar met je moeder mee.”

Ook werd er – ook waar Tonie bij was – altijd in geuren en kleuren verteld hoe lief, maar vooral ook hoe bang ze voor alles was. Tonie wist op den duur niet beter.

Als het in de winter vroeg donker werd, was het op de smalle trap in de Galgenstraat, mede omdat er toentertijd in de huizen nog geen traplicht was, flink donker. Dat vond Tonie eng.

In plaats van haar gerust te stellen, ging haar moeder, als Tonie twee keer aanbelde, boven aan de trap staan tot Tonie boven was.

Bij Tonie op de trap woonde Wiesje, een bleek bedlegerig meisje, die twee jaar ouder was dan Tonie.

Wiesje kon heel mooi haken, en als Tonie even tijd had schoof ze graag bij Wiesje aan.

Het duurde niet lang of Tonie had het haken ook onder de knie. Ze zat vrijwel elke woensdagmiddag bij Wiesje op de rand van het bed, waar zij samen onder gezellig gekwebbel de meest moeilijke patronen doornamen.*

Ze had geen idee wat Wiesje mankeerde, maar als Wiesje hoestte dan moest ze zich wel even omdraaien, drukten zowel haar moeder als Wiesje haar moeder haar op het hart.

Tot haar buurmeisje naar het sanatorium moest, Wiesje overleed kort daarop aan TBC.
Tonie en haar moeder waren daar – zoals mijn moeder later zei – in al hun onwetendheid niet bang voor. Tonie heeft haar leven lang de mooiste tafelkleden gehaakt.
Echte plaatjes waren de babycapes, die ze voor de geboorte van Tootje* en al haar kleinkinderen heeft gehaakt.

*Tonie haar andere vier kinderen waren in, of kort na de oorlog geboren toen was er geen geld voor Wol.
laat staan voor satijnenvoering, waar ze de capes mee voerde.

*Het meisje op de foto is Astrid, dochter van Peters zuster Hannelore.
Wordt in Nederland een babycape alleen benut voor pasgeboren baby’s.
In Duitsland zitten ze er trots mee in de wandelwagen.