Even een Vlekje Weg Werken

Tonie is beschermd opgegroeid, met een overbezorgde moeder en een gestudeerde vader die uit een vermogende familie kwam.
Opa Beusekamp  kwam uit Deventer en zijn familie was zeker voor toentertijd rijk, ze hadden alleen al voor het huishouden zeven personeelsleden.
Op zondag was het voorste gedeelte van de kerk geheel voor de familie Beusekamp gereserveerd.
Opa werd onterfd, omdat hij het Dienstmeisje – mijn oma – trouwde.

Oma heette van haar meisjesnaam Linkerhof, ze is in de watertoren in Tiel geboren, nadat ze getrouwd waren zijn ze in Amsterdam terecht gekomen.

Een verhaaltje dat mijn moeder vertelde.

Oma uit Deventer kwam één keer per jaar naar Amsterdam, dat was geen feest, het was de rijke oma maar ze bracht nooit meer mee dan haar strenge gezicht.
Het enige waar de meeste kinderen blij van werden was, als oma kwam, mochten ze hun zondagse kleding aan.

Tonie’s moeder was zeer zorgzaam wat haar kinderen betrof.
Haar lijfspreuk was: “Van het vreemde volk heb je niets te verwachten.”
Haar huishouden was tot  in de puntjes verzorgd.
Voor de kinderen gingen eten, deden ze eerst een schortje voor, zodat ze er altijd verzorgd en schoon uitzagen.
Hun schort hing onder hun jas, aan de kinderkapstok in de gang.

Op de dag dat oma uit Deventer komt, gaat Tonie naar school in haar zondagse jurk, maar in het speelkwartier krijgt ze tijdens het spelen een grote modder vlek midden  op haar nieuwe jurk.
Ze probeert de vlek op school in het toilet met water er uit te wassen, maar het wordt alleen maar erger.

O je, wat nou? Strenge oma is er, ze is bang voor oma.
Thuis gekomen, hangt ze razend snel haar jas op de kapstok en doet onmiddellijk haar schort voor.
Ze stapt dan pas de huiskamer binnen, begroet oma door haar een hand te geven, kusjes doet oma niet aan.
Ze gaat haar handen wassen en gaat aan tafel zitten.

Dan komt haar zusje Coenie de huiskamer binnen huppelen, keurig in haar smetteloze zondagse jurk. Ze stapt vrolijk op oma af om haar een hand te geven. Oma steekt haar hand niet uit, maar kijkt Coenie afkeurend aan.
Ze zegt: “Coenrada, jij moet nog veel leren meisje, je moet een voorbeeld nemen aan je zusje Tonie, die…. keurig zo als het hoort, eerst haar schort voor doet en dan de kamer in komt.”

“Ga terug naar de gang trek je schort aan, en kom me dan nogmaals begroeten.”

Bij Tonie haar ouders werd voor en na de maaltijd niet gebeden, maar als oma uit Deventer kwam, was dat anders, dan zat het hele gezin netjes met de handen samen gevouwen en de ogen en mond  dicht.

Tonie’ zit tegen over haar oma aan tafel, aan weerszijde van oma zitten haar broertjes Dik en Wim.
Tijdens het gebed, voelt Tonie dat Wim haar onder tafel met zijn voet aantikt.
Als ze voorzichtig door kleine kiertjes van haar ogen kijkt ziet ze Wim lachen en rare gezichten trekken.

Ze lacht terug en wil hem ook onder tafel met haar voet aantikken, maar terwijl ze dat doet ziet ze opeens haar oma met grote, boze ogen haar kant opkijken.
Och nee hè, ze had in plaats van Wim, oma aangetikt.

Na het gebed zei oma, ‘”Er moet hier wel geleerd worden dat de kinderen opgaan in het gebed en niet met hun benen zitten te zwaaien.
Van jouw had ik dat zeker niet verwacht, Tonie.”‘

Toen de kinderen om vier uur uit school kwamen was oma weer richting Deventer, en kon het hele gezin weer opgelucht adem halen.