In de winter probeerden Ank de woning met een potkachel warm te houden. “Moeder, kijk is wat ik gevonden heb,” zei Piet op tienjarige leeftijd. Hij hield trots een dikke tak van bijna een meter lang omhoog.
“Och Piet, wat een groot stuk hout,” zegt zijn moeder verrast, wat jammer dat we geen bijl hebben. “Vraag aan Kleintje Pils* beneden of hij me effe een bijl kan lenen.”
Piet rende de trap af. Even later kwam Piet terug en zei tegen z’n moeder, ”De buurman heeft geen bijl.”
“Ach, het geeft niet Piet, ik vind er wel wat op,” zei Ank.
Toen Piet ’s middags uit school thuis kwam had ze de stam met de ene kant in het deurtje van de potkachel gestoken en de andere kant had ze op een houten stoel gelegd. Af en toe schoof ze de stam een stukje verder de potkachel in en zong daarbij vrolijk:
De dag dat ik getrouwd ben, vergeet ik niet zo gauw..
Een grote bochel met centen die nam ik tot mijn vrouw.
Maar na een aantal jaren, toen had ik grote strop.
Want d’r bochel heeft ze behouden, maar d’r centen die zijn op.
Van je fiedel, diedel, diedel, van je fiedel, diedel, diedel dee.
Van je fiedel, diedel, diedel, van je fiedel, diedel, diedel dee.
De dag dat ik getrouwd ben, vergeet ik niet zo snel.
Ik trouwde een leuke kerel, hij was ontzettend fel.
Maar naar een aantal jaren, had ik grote strop.
Want zijn schoonheid is verdwenen, en zijn energie was op.
Van je fiedel, diedel, diedel, van je fiedel, diedel, diedel dee.
Van je fiedel, diedel, diedel, van je fiedel, diedel, diedel dee.
*Kleintje Pils was de bijnaam van de onderbuurman. Hij was een Belgische vluchteling, die tijdens de Eerste Wereldoorlog met zijn gezin naar Nederland was gekomen.
Copyright Ⓒ 2016 – 2019 P. Schwank
Kronieken uit Oud Amsterdam 