„Pietje, het eten voor je vader is klaar hoor,” zei oma.
“Ja, ik ga het meteen brengen”, zei Piet.
Piet bracht iedere avond om half zes het eten voor zijn vader naar de Geldersekade.
“Kijk ’s vader, uw eten. Aardappels met lekkere vette jus.”
“Fijn jongen, dat zal er wel in gaan.”
“Hé dag Pietje, ben je daar ook weer jongen,” zei meneer Godschalk.
“Goedemiddag, meneer Godschalk,” zei Pietje beleefd.
“Zo Pietje, heb je zelf al iets gegeten?”
“Nee meneer Godschalk, ik eet straks als ik thuis kom.”
“Kijk is jongen, hier heb je van mij een lekkere winterpeen, heb je op de terugweg wat te knabbelen”.
“Dank u wel meneer, heerlijk”, zei Piet.
“Vader eet smakelijk! Ik ga nu snel naar huis, anders moet moeder het eten zo lang warm houden.”
“Je hebt wel lekker wat te knabbelen op de terugweg.”
“Wilt u ook een stukkie vader?”
“Nee jonge, eet lekker op en ga maar snel naar moeders.”
“Dág vader… ik ga. Goedenavond meneer Godschalk.”
Piet liep op weg naar huis heerlijk te knabbelen. Later zei hij vaak tegen ons: “Waarom denk je dat ik nog zo’n goed gebit heb? Daar hebben die winterpenen aan meegewerkt.”
Opa moest nog werken tot ’s avonds half tien, dan zat de dag er op en ging hij huiswaarts. Het was een kwartiertje lopen van de Geldersekade naar de Egelantierstraat. Als hij thuis kwam bracht hij de geur van touw en lijm met zich mee.
Copyright Ⓒ 2016 – 2019 P. Schwank
Kronieken uit Oud Amsterdam 